هزارک - آنان که حافظان موسیقی کهن این سرزمین هستند؛ بزرگانی همچون حاج قربان سلیمانی، ذوالفقار عسگری پور، غلامعلی پورعطایی و محمد حسین یگانه . موسیقی را سینه به سینه آموختند و آن را در گنجینه قلب شان محفوظ کردند و امروز فرزندان این اساتید رهرو راه پدر و اجداشان هستند و میراث داران موسیقی اقوام ایران.
آخرین روایتگر از نسل بخشی های بزرگ خراسان
بخشی علیرضا سلیمانی فرزند استاد و پیشکسوت بزرگ موسیقی اقوام ایران، حاج قربان سلیمانی است. نوازنده دوتار و خواننده موسیقی محلی و از ترک های شمال خراسان و آخرین روایتگر از نسل بخشی های بزرگ خراسان. پدراستاد حاج قربان، کربلایی رمضان از دوتارنوازان مشهور خراسان، و معلم اول او بود و بعد از فوتش زیرنظر خان محمد، عوض (عیوض) و غلامحسین تعلیم گرفت. البته در سال 1345 به دلیل توصیه یکی از متشرعین، دست از موسیقی کشید و در سال 1368 بار دیگر آموختن را از سرگرفت و کنسرت های بسیاری در ایران و خارج از ایران برگزار کرد. کشورهایی همچون پرو، هلند، تونس، ترکیه، بلژیک، انگلستان، سوئیس، کلمبیا، اکوادور، پاناما، فرانسه و چند شهر امریکا. این استاد برجسته افتخارات بسیاری درعرصه های داخلی و خارجی به دست آورده که ازجمله می توان به کسب مقام اول جشنواره موسیقی لیون فرانسه و همچنین احراز مقام ستاره جشنواره آوینیون فرانسه اشاره کرد. همچنین در آلبوم «شب، سکوت، کویر» با محمدرضا شجریان همکاری داشته است.
فرهنگ و هنر ایران در دنیا شناخته شده است
زنده یاد حاج قربان سال 1385، دوتار خود را به پسرش علیرضا سلیمانی هدیه داد و با موسیقی وداع گفت: «از کودکی با موسیقی آشنا بودم .در واقع موسیقی همیشه درخانه ما جریان داشت و نواخته می شد. در خانواده ما موسیقی به صورت موروثی و سینه به سینه منتقل شده است. دوتار ما برای شمال خراسان است البته ما جزو خراسان رضوی هستیم؛ شهرستان قوچان. پدرم استاد اولم بود؛ اگرچه مخالف آموختن موسیقی ما، ولی با توجه به علاقه ای که داشتم با کمک مادرم به صورت پنهانی نواختن دوتار را یاد گرفتم. آن دوران پدرم نزدیک به پنج ساعت با ساز دوتارش در مجالس قصه گویی و داستان سرایی داشت و همین امر موجب خسته شدن او می شد و در صحبت هایش خطاب به ما می گفت من این راه را انتخاب کردم ولی شما آن را ادامه ندهید. اما زمانی متوجه این موضوع شد که من درس هایم را آموخته و غرق این هنر شده بودم. تا سال 86 در کلاس های پدر شرکت داشتم و از ایشان درس های بسیاری آموختم. فرزندان ما نیز علاقه مند به ادامه این راه هستند.باید بگویم کلاس و آموزشگاهی نداریم اما اگر بدانیم هنرجویی ذوق و علاقه آموختن این هنر را دارد به او کمک می کنیم و آموزش می دهیم.»علیرضا سلیمانی بیش از 70 سال دارد و در کنار موسیقی به کار کشاورزی و باغداری هم مشغول است و به گفته خودش هیچ گاه از راه موسیقی درآمدی کسب نکرده است او در کنار پدرش استاد حاج قربان در کنسرت های بسیاری در ایران و خارج از ایران اجرا داشته و براین باور است: «موسیقی و فرهنگ ایران بسیار گسترده و متنوع بوده و در دنیا شناخته شده است.در حال حاضرهم جوانان استقبال بسیار خوبی از موسیقی اقوام ایران دارند اما این موسیقی همچنان نیازمند حمایت مسئولان است.»
تغییراتی که استاد عسگری پور روی پرده ساز ایجاد کرد
محسن عسگری پور فرزند استاد ذوالفقار عسگری پور(عسگریان) است. پدربزرگش به عسگریان مشهور بوده اما نام فامیل خود و پدرش عسگری پور است و به این شهرت افتخارمی کنند. او در میان 10 خواهر و برادر خود ادامه دهنده راه پدر بوده و هست و نسل دهم خانواده در حفظ این هنر اصیل آبا و اجدادی است: «از شش سالگی آموختن موسیقی را آغازکردم. در واقع نسل دهم خانواده هستم و پسرم نسل یازدهم و حافظان این هنر اصیل و همچنان ادامه دهنده راه پیشینیان خود بوده و هستیم.در همان دوران خردسالی در جشنواره موسیقی فجر شرکت کردم و به سبب کم سن و سال بودن توانستم جایزه بخش موسیقی محلی آن سال جشنواره را دریافت کنم. پدرم تکنواز گروه بود، یک گروه هفت نفره و من کوچک ترین عضو گروه بودم. حین نواختن یک قطعه معروف ناگهان سیم تار پدرم پاره شد و همان جا ادامه قطعه را زدم طوری که حاضران در سالن گمان کردند یک کار تمرین شده بوده در حالی که کاملا اتفاقی بود و همین امر سبب اقبال بیشتر به کار ما شد.»استاد ذوالفقارعسگری پور آشنا و آگاه به ساخت انواع سازها بود؛ آنچنان که جزئیات صدایی و ساختاری سازها را مورد توجه قرار می داد و بر اثر همین شناخت و تجربیات بسیار و البته سال ها زندگی در کنار ترک ها، کرمانج ها، کردها و فارس های خراسان، توانست سازهای جدیدی ابداع کند و باید گفت اولین کسی است که پرده های دوتار را افزایش داد و از 7 تا 9 پرده به 19 پرده رساند: «پدرم ساز دوتار را از 5/8 پرده که به گفته برخی دوستان 9 پرده، به 19 پرده تبدیل کرد و با این تغییرات، تحول بسیار مفید و اثرگذاری در این ساز به وجود آورد و این امکان حاصل شد که بتوانیم تمامی مقام های موسیقی خراسان را با دوتار بنوازیم و براین اساس نیازی به جابه جا کردن پرده های ساز نیست.»ساز دوتار قدمتی چندهزار ساله دارد و از خانواده ساز های زهی مضرابی است که با انگشتان دست یا زخمه نواخته می شود. این ساز در مناطقی همچون شمال و شرق خراسان، منطقه ترکمن نشین و کتول در استان گلستان و نیز شرق مازندران رواج دارد: «ساز ما دوتار خراسان است. جنوب شرق خراسان یعنی شهرهای تایباد، خواف، تربت جام و... هم خودم و هم پسرم این ساز را تدریس می کنیم. البته مقام های موسیقی منطقه ما متفاوت با شهرهای مختلف شمال خراسان است. در واقع موسیقی محلی ما به زبان فارسی روایت می شود اما زبان موسیقایی شمال خراسان اغلب کرمانجی بوده و این تفاوت در بیان و گویش و در پرده سازها هم نمایان است. لازم به یادآوری است این تفاوت ها در شهرهای جنوب خراسان هم که به دوتارنوازی می پردازند نیز مشهود است به این صورت که در منطقه تربت جام، دوتارنوازی براساس 9 پرده است اما دوتارهای منطقه ما بر 18 پرده بوده واین قابلیت وجود دارد که اکثریت مقام های این مناطق را اجرا کنیم. نکته دیگر اینکه اصل موسیقی منطقه ما فولکلور و برگرفته از چهاربیتی های عاشقانه بوده و علاوه بر آن مقام های حماسی هم در موسیقی ما کاربرد دارد.»
تلاش برای ماندگاری موسیقی به روز برای آیندگان
سازهای موسیقی نواحی ایران، اگرچه ریشه در اصالت دارند، اما دارای این قابلیتند که تغییراتی اصولی در فیزیک ساز یا تعداد سیم های آنها ایجاد شود مانند آنچه در سازهای موسیقی سنتی شاهدش هستیم و این تکامل می تواند نسل به نسل ادامه داشته باشد به شرط آنکه به اصالت آن خدشه ای وارد نشود مانند آنچه فرزند استاد عسگرپورانجام داده است: «طی این سال ها تلاش کردم با توجه به تجربه ام در این زمینه، تغییراتی در این ساز ایجاد کنم و بین پرده آخر ساز، سه پرده دیگر اضافه کرده ام که می توان از آن به عنوان یک اکتاو تازه نام برد و بر این باورم این تغییر و تحولات می تواند ادامه داشته باشد مانند آنچه بزرگان ما انجام داده اند و ما نیز موظف هستیم تغییراتی در آن ایجاد کنیم تا برای نسل آینده که با موسیقی های به روزتری روبه رو هستند ماندگارباشد.»موسیقی اقوام اگرچه قدمتی دیرینه دارد اما طی این سال های بسیار، توجه ویژه ای به این هنر و هنرمندان آن نشده و هنرمندان موسیقی نواحی کشورمان در دوران های مختلف به لحاظ مالی مشکلات بسیاری را متحمل شده اند و این موضوع منجر به اتفاقات جبران ناپذیر و ناگریزی شده است: «موسیقی اقوام ایران همچنان دوستداران و مخاطبان بسیاری دارد و مورد استقبال مردم بوده و جوانان هم به این ساز و آوازها روی آورده اند ما نیز طبق سفارش و وصیت پدرانمان حافظ این موسیقی هستیم و خواسته ما از مسئولان فرهنگی این است نگاه جدی تری به این هنر داشته باشند و نسبت به موسیقی نواحی ایران کم لطفی نکنند. من درآمد زندگی ام از راه موسیقی است و حرفه ام تدریس است و در کنار آن ساخت ساز و اجرای های موسیقی را هم انجام می دهم و طی این سال ها در کشورهای آسیایی کنسرت های متعددی اجرا کرده ام. پدرم نیز در کشورهایی چون سوئیس، فرانسه، بلژیک، ایتالیا، هلند و... اجرا داشته است و طبق صحبت هایشان از استقبال بسیار خوبی هم برخوردار بوده. اما به طور کلی شرایط موسیقی نواحی ایران به گونه ای است که فرزندان ما نسبت به تداوم این هنر تردید دارند.ما به عنوان میراثداران پدرانمان وظیفه داریم این حرفه را ادامه بدهیم اما دیدگاه نسل جوان تغییر کرده و حفظ آن از سوی آیندگان نیازمند حمایت مسئولان است. باید بیشتر به فکر هنرمندان موسیقی اقوام ایران باشند و آثارشان را ثبت و ضبط کنند تا مانا و ماندگار شود.»
شاهنامه خوان بی بدیل موسیقی خراسان
محمد یگانه، فرزند زنده یاد محمدحسین یگانه از برجسته ترین استادان موسیقی شمال خراسان است، هنرمند چیره دست در آواز و دوتارنوازی و ساخت ساز. استاد یگانه بر سبک های گوناگون دوتارنوازی خراسانی، مانند سبک های دوتار ترکمنی، باخرزی، قوچانی، کردی و ترکی تسلط بسیاری داشته و با هنرنقالی آشنایی کامل داشت و شاهنامه فردوسی را به خوبی می خواند و به زبان ترکی، کردی و فارسی آواز می خواند و روایتگری می کرد. از ابتکارات این هنرمند می توان به ترجمه منظوم متون ترکی برخی از منظومه ها همچون زهره و طاهر و ابراهیم ادهم به زبان فارسی اشاره کرد.
پدرم گفت این ساز را روی زمین مگذار تا به فراموشی سپرده نشود
محمد یگانه، همچون پدرش شاهنامه خوان است و حرفه اش دوتارنوازی و دوتارسازی است و نسل چهارم خانواده یگانه در ادامه مسیر گذشتگانش: «آموختن موسیقی را از 12 سالگی آغاز کردم و در این زمینه پدرم بسیار من را راهنمایی کرد البته از محضر استادانی همچون عوض محمد بخشی، دکتر شاه رضا فرزانه، غلامحسن نوازنده، اسماعیل ستارزاده و... نیز تلمذ کرده ام اما بیشتر آموزش ها را از پدر و استادم عوض محمد بخشی آموخته ام. از سال 1352 و بعد از جشن هنر طوس هم آموزش موسیقی را در دانشسرای هنر آغاز کردم و افتخار می کنم این موسیقی را زنده نگاه داشته ام و بر رسالتی که پدر برعهده ام گذاشته تعهد دارم. مرحوم پدرم سال 1370 سازش را به من هدیه داد و با این اتفاق، مسئولیت تداوم این مسیر و حفظ موسیقی مقامی را که به صورت سینه به سینه منتقل شده است بر من نهاد و تاکید داشت این ساز را روی زمین مگذار تا به فراموشی سپرده نشود. من نیز پیرو حرف پدر در تمامی این سال ها تلاش کردم این موسیقی را که گنجینه هنر اصیل کشورمان است صیانت کنم. آن دوران در آموزش و پرورش کار می کردم و بعد از آن به حرفه آرایشگری مشغول شدم اما به سبب فراموش نشدن و از بین نرفتن موسیقی منطقه مان که میراث پدر و گذشتگان بوده و هست تنها به آموزش موسیقی مقامی پرداختم و امروز از ماحصل و نتیجه آن دوران بهره می بریم و بسیار خوشحالم که جوانان از آموختن موسیقی مقامی استقبال می کنند و این موسیقی از بین نرفته است.»
به فرزندانم سفارش کرده ام حافظ این هنر باشند اما منبع درآمد و امرار معاش آنها نباشد
محمد یگانه تنها حرفه اش دوتارنوازی است و دو برادر دیگرش هم نوازنده دوتار هستند اما به گفته او به صورت حرفه ای آن را ادامه نداده اند و خود را مسئول به حفظ و اشاعه موسیقی مقامی منطقه خود می داند و سال های بسیاری است که به این حرفه مشغول بوده. منبع درآمد او ساخت دوتار و آموزش این ساز است. «من میراثدار هنر و موسیقی پدرم هستم و به فرزندانم نیز سفارش کرده ام حافظ این هنر باشند اما نه به صورت حرفه ای. یعنی موسیقی منبع درآمد و امرارمعاش آنها نباشد و برای گذران زندگی حرفه دیگری را انتخاب کنند. قرار گرفتن در این مسیر تنها از روی عشق و علاقه است و بازگشت مالی ندارد. البته انتقادی هم به مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وارد است چرا که آن طور که باید به هنرمندان پیشکسوت این حوزه توجه نمی کنند. چرا اغلب استادان و پیشکسوتان موسیقی اقوام ایران بی آنکه بیمه باشند فوت می کنند و مورد حمایت مالی قرار ندارند؟ این هنرمندان بزرگ، پیشکسوتان موسیقی ایران بوده و هستند اما امروز همین موسیقیدانان بزرگ در بدترین شرایط زندگی و حقارت فوت می کنند و متاسفانه مسئولان تنها به برگزاری یک آیین تشییع اکتفا می کنند. خود من 45 است که به امر آموزش می پردازم بدون آنکه بیمه باشم و تنها از سوی موسسه هنرمندان پیشکسوت بیمه شده ام نه از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.»
استاد یگانه موسیقیدان مقامی ایرانی و شاهنامه خوان است و 30 سال روی شاهنامه کارکرده و آثاری هم در این رابطه ضبط کرده است. جالب است بدانید دوتارنوازی و بخشی گری در خاندان «یگانه» قدمتی بسیار دارد. ازجمله آثار او می توان به مقام های «الله مزار»، «ارمان ارمان»، «علی سلطان عشق» و «زارنجی» اشاره کرد. این هنرمند همچنین درمدت زمان فعالیتش کنسرت های متعددی در ایران و خارج از ایران برگزار کرده است: «در تمامی این سال ها با همراهی گروه موسیقی «عارف» اجراهای بسیاری در کشورهای مختلف همچون سوئد، دانمارک هلند و... داشته همچنین از سوی سازمان تبلیغات اسلامی اجراهایی هم در کانادا، قرقیزستان و سودان و... برگزار کرده ام. جالب است بدانید مسئولان فرهنگی اغلب این کشورها اسکان دائمی و زندگی در آنجا را پیشنهاد می کردند و اصرار بسیاری به این موضوع داشتند اما بنا به توصیه و سفارش پدرم، رسالت دارم موسیقی بومی منطقه ام را در وطن خود حفظ کنم.»به گفته این نوازنده دوتار، موسیقی مقامی در منطقه شمال خراسان به صورت حماسی بوده و توانسته موسیقی مقامی و شاهنامه را با یکدیگر تلفیق کند او بر این نظر است با این شیوه، موسیقی اقوام ایران را از یکنواخت بودن خارج کرده است.» حدود 60 سال قبل پدرم در یک آرایشگاه مشغول به کار بود و در همان محل کارش به دوتارنوازی هم می پرداخت. هنرمندان بسیاری به آنجا آمد و رفت داشتند و من نیز از همان جا به این ساز و نواختن و آموختن آن علاقه مند شدم. پدرم از شاهنامه خوانان برجسته موسیقی اقوام ایران است و تا به امروز کسی مانند پدرم این گونه شاهنامه را با موسیقی روایت نکرده است. من نیز به سبب علاقه مندی ام، تمامی آن سال ها در کنار پدر بودم و تلاش کردم تمامی روایت های شاهنامه را از برکنم و افتخار می کنم با انتشار آثارم توانسته ام جوانان را به خواندن شاهنامه ترغیب و تشویق کنم تا فردوسی و شاهنامه را به خوبی و به درستی بشناسند.»این استاد پیشکسوت موسیقی مقامی شمال خراسان، از شرایط حال حاضر آموزش و استقبال هنرجویان رضایتمند است و همان سبک آموزشی پدرش را به هنرجویان می آموزد: «جوانان این منطقه به موسیقی مقامی علاقه مند هستند و سبک نوازندگی پدرم را آموزش دیده و آموزش می دهند.»
خنیاگر موسیقی نواحی ایران
علی پورعطایی فرزند هفتم زنده یاد استاد غلام علی پورعطایی است؛ نوازنده شهیر دوتار و خنیاگر موسیقی نواحی ایران. موسیقی در زندگی استاد پورعطایی جریان داشته و شاید جالب باشد بدانید استاد اول او مادرش بوده؛ نوازنده ساز و مسلط به شاهنامه خوانی. خانواده مادری اش نیز علاقه مند به موسیقی و خواندن بودند و نسل به نسل این علاقه در آنها وجود داشت و همین امر سبب گرایش او به موسیقی شد تا آنکه در 9 سالگی پدرش ساز دوتاری به او هدیه داد و مراحل ابتدایی نواختن ساز را نزد پدر آموخت و بعدها نزد دیگر اساتید منطقه تربت جام و خراسان ادامه داد.
خالق قطعه ماندگار «نوایی نوایی»
استاد پورعطایی از معدود نوازندگان مسن و پیشکسوت نواحی بود که مدرک فوق دیپلم داشت و شغلش معلمی بود و بازنشسته آموزش و پرورش شد و این شناخت و دریافت در خوانش اشعار شاعران بزرگ بسیار به او یاری رسانید. او کنسرت های بسیاری در خارج از ایران داشته و قطعه «نوایی نوایی» از آثار ماندگار اوست. دوتار یار و همساز زندگی او بوده و می گوید: «من با سازم؛ جهانسوزم؛ با این دو تار، که حدود سیصد سال قدمت دارد، هر جا می روم نام ایران را فریاد می زنم.» همه فرزندان مرحوم پورعطایی اهل موسیقی و هنر هستند و این هنر به فرزندان نیز منتقل شده است: «موسیقی خواسته یا ناخواسته در خانواده ما متولد شده و با آن رشد کرده ایم. بر این اساس وقتی فرزندی در یک خانواده هنری متولد می شود آن حس و حال هنری در وجودش بیدار است و با آن نواها زندگی و رشد می کند اما اینکه با گذر زمان این هنر و میراث را ادامه بدهد یا خیر، بستگی به انتخاب و تصمیم او دارد، چرا که افراد بسیاری آموزش این هنر را دنبال کرده اند اما تداوم نداشته و به سمت و سوی دیگری رفته اند اما یک تعداد از نسل ها هم علاقه مند بوده و آن را به عنوان یک فرهنگ حفظ کرده اند.»دغدغه ما موسیقی، هنر و خدمت به این سرزمین است. او بر این عقیده است موسیقی مقامی و موسیقی محلی ایران به صورت سینه به سینه منتقل می شود و اگر نتوانیم به درستی به نسل بعد انتقال دهیم این موسیقی از بین خواهد رفت مانند برخی آوا و نواها که در فرهنگ ما فراموش شده است: «ما باید تلاش کنیم این گنجینه میراثی را به خوبی حفظ کنیم و به آیندگان انتقال دهیم و خدا را شاکریم که تا به امروز توانسته ایم موفق عمل کنیم. زندگی و دغدغه ما موسیقی، هنر و خدمت به این سرزمین است.»علی پورعطایی سرپرست گروه موسیقی «بیدل» است. سال ها قبل استاد غلامعلی پورعطایی گروهی تحت عنوان «بیدل دهلوی» راه اندازی کرد با سرپرستی و نوازندگی خودش و اجرا های بسیاری در ایران برگزار کرد. فرزندان ایشان هادی پورعطایی نوازنده دوتار و جمشید پورعطایی خواننده گروه، علی پورعطایی نوازنده کمانچه و دوتار، زینب پورعطایی نوازنده دف و فریبا پورعطایی نوازنده دوتار در این راه در کنار پدر قرار گرفتند اما چند سال بعد نام این گروه به بیدل تغییر یافت. «از 8 سالگی به هنر موسیقی روی آوردم و دو تارنوازی پدر مرا جذب هنرشان کرد. برادر و خواهرانم نیز شاگرد پدر بودند. اغلب فعالیت های آنها به صورت فردی بوده اما من بیشتر در زمینه گروهی کار می کردم بویژه گروه موسیقی که پدر برای آن زحمت کشید. گروه بیدل اجراهای بسیاری در کشورهای اروپایی و آسیایی برگزارکرده و در جشنواره های مختلف نیز اجرا داشته است. من سرپرستی این گروه را بر عهده دارم و این مسیر را به صورت جدی دنبال می کنم. درواقع حرفه اصلی من دوتارنوازی است، البته با سازهای مختلف نیز آشنایی دارم مانند کمانچه، تار، سه تار و رباب و سازهای کوبه ای. به موسیقی کلاسیک ایرانی هم علاقه مندم و در کنار آن پژوهش و تحقیقاتی هم در موسیقی های نواحی ایران داشته ام تا بتوانم تلفیق هایی در خصوص موسیقی خراسان با دیگر مناطق ایران انجام بدهم.»به گفته این نوازنده، جنوب و شرق خراسان قطب دوتارنوازی ایران است، البته مرکزیت آن تربت جام و دیگر شمال خراسان منطقه قوچان بوده. ناگفته نماند در ترکمن صحرا و مازندران هم دوتار نواخته می شود اما به نسبت خراسان گسترده نیست، او در ادامه می گوید: «موسیقی نواحی، مورد علاقه همه مردم عام و خاص است حتی برای کسانی که با زبان ما آشنا نیستند و با آن ارتباط برقرار می کنند و لذت می برند مانند موسیقی کردی.
به این دلیل که موسیقی اقوام ایران، یک موسیقی ریشه دار است و از آبا و اجدادمان به میراث رسیده، اما موسیقی های غربی امروزی که در کشور ما اجرا می شود فصلی هستند و به مرور زمان فراموش می شوند، در حالی که موسیقی های اصیل ماندگار است مانند قطعه «نوایی» که پدر خوانده و همچنان مورد استقبال مردم است و در همه کنسرت ها درخواست اجرا دارد.
چرا موسیقی نواحی در کشور ما غریب واقع شده؟
فرزندان استاد غلام علی پورعطایی حافظ موسیقی پدرشان هستند و نسل چهارمی که این هنر میراثی را ادامه می دهند: «پدرم بیش از نیم قرن زندگی خود را وقف این هنر و فرهنگ کرده است و ما نیز وظیفه داریم از این موسیقی صیانت کنیم تا به نسل های بعد منتقل شود.
من طی این سال ها تلاش کردم با تلفیق و تنظیم های متفاوت موسیقی اصیل را با نسل امروز آشتی بدهم. مانند کاری که آقای همایون شجریان با موسیقی سنتی ایران انجام داد و به عقیده من تلفیق موسیقی کلاسیک با موسیقی جهانی اتفاق خوبی است و من هم در موسیقی مقامی این کار را انجام داده ام تا مخاطب ارتباط بیشتر و بهتری با موسیقی کهن ایران داشته باشد و حتی در نسل بعد هم جایگاه خود را حفظ کند.»به گفته علی پورعطایی موسیقی اقوام ایران مورد کم توجهی و کم لطفی مسئولان فرهنگی و در رسانه ملی هم مورد بی مهری قرار گرفته است: «چرا موسیقی نواحی در کشور ما غریب واقع شده؟
چرا یک هنرمند موسیقی مقامی سال ها زحمت می کشد اما در آخر آنطور که شایسته است دیده نمی شود اما هنرمندان موسیقی پاپ شرایط بسیار خوبی دارند و هنرمندان موسیقی اقوام همیشه درگیر معیشت خود هستند؟!
نه از بیمه خوبی برخوردار هستند و نه حقوق مناسب و مکفی و نه حمایت معنوی که سالن های کنسرت به صورت رایگان یا با هزینه کمتر در اختیارشان قرارگیرد. حتی رسانه ای ندارند که ساز خود را معرفی کنند! مسئولان باید به پیشکسوتان موسیقی نواحی و به نسل جوان این موسیقی توجه بیشتری داشته باشند. اگر مسئولان حمایت های لازم را داشته باشند قطعا وضعیت فرهنگ و هنر کشورمان بهتر خواهد شد و جوانان از غرب گرایی به سمت فرهنگ خودشان گرایش پیدا می کنند چرا که این فرهنگ و هنر برای پدر و پدران شان بوده است.»
منبع: ایران
نوشته ای از: ندا سیجانی