نوع ساختمان چوغرو به صورتی است که نواختن را بسیار مشکل می نماید و حتی انتظار صدای قابل قبولی را هم از این ساز نمی توان داشت، ولی بااین حال نوازندگان، این ساز را بامهارت می نوازند وصدای قابل قبولی راهم ایجادمی کنند. متاسفانه این ساز در رده ی سازهای درحال انقراض می باشد.
چوغرو در روستاي بيدخون مَرغَك بم marqak شناسایی شده و در هنگام رقص و پايكوبی نواخته می شود. پوست چوغرو از جنس پوست بز يا گوسفند می باشد. و دو زنگوله در دو طرف كمانه و تعدادی حلقه فلزی در چهارچوب چوبی آن آويز می باشد.
طرز نوازندگی چوغرو بسيار جالب است و نوازنده با تكنيكی خاص به دو طرف ساز ضربه وارد می كند. این ساز روی دست های نوازنده قرار می گیرد. کف وانگشت های دست چپ بر پوست بیرونی ضربه می زند. چوغرو طوری در دست راست مستقر می شود، که انگشت های دوم و سوم این دست بر پوستی که رو به نوازنده است ضربه وارد کنند. بنابر این صدای حاصل از ضربه های دست چپ، به خاطر امکان برخورد کف و چهار انگشت، پر حجم تر و بم تر، و صدای حاصل از برخورد دست راست به خاطر امکان برخورد دو انگشت دوم و سوم کم حجم تر و زیر تر است. در مجموع صدای این ساز ترکیبی از صدای پوست، صدای حلقه ها و صدای زنگوله هاست.

نوازنده ی چو غرو _ بیدخون مرغک بم

اجزای ساختمانی چو غرو:
دو عدد قاب چهار گوش چوبی (معمولا از چوب گردو)
دو قطعه پوست (پوست بز)
حلقه های فلزی (از جنس آهن مس یا برنج)
دو عدد زنگوله (از جنس برنج)
اندازه های چوغروی مورد بررسی:
طول هر ضلع قاب:45 سانتیمتر
عرض هر ضلع قاب:31 سانتیمتر
ضخامت قاب:6/1 سانتیمتر
فاصله ی اضلاع طولی دو قاب در قسمت باز و داخلی:2/6 سانتیمتر

منبع: هزارک

نوشته ای از: فواد توحیدی