این ساز که پرونده شیوه ساخت و نواختن آن از سوی استان مرکزی ارائه شد، در بین اقوام عشایری ساکن در این خطه رواج دارد که در زمان ثبت نیز یک چگورنواز حضور داشت و این ساز را نواخت.

چگور که این روزها  مهر ثبت ملی را از آن خود کرده با نامهای دیگری چون قوپوز میان عاشیق های آذربایجان برای خودش جای دارد اما این ساز و نوازندگانی که روزگاری برای حفظ وانتقال میراث غنی موسیقایی شان به نسل امروز و آینده تلاشهایی بسیاری کردند، در حال از بین رفتن است کمتر کسی این ساز را  می نوازند و حتی آنها را می شناسند و این داستان دردناک همه سازهای موسیقی فولکلور ایران است. 

چگور ثبت ملی شده است آن هم در روزگاری که شاید نوازندگان آن به تعداد انگشتان دست هم نباشند. شاید اگر زودتر به فکر ثبت و معرفی آن می افتادند نسل جوان منطقه را کمی ترغیب می کردند که به ساز اجدادی شان توجه بیشتری داشته باشند. اما حیف که اینبار هم دیر شد.

منبع: عصر ایران

به نوشته: سحر طاعتی