خدیجه رزداری متولد سال ۱۳۱۴ در ملال از روستاهای شهرستان رضوانشهر دیده به جهان گشود. در گیلان اغلب او را با نام «خجو» یا «خدیجه‌خاله» می‌شناسند، زبان مادری او تالشی است و فارسی را به‌سختی صحبت می‌کند.

او چون بسیاری از زنان تالش از کودکی آنچه به یاد دارد، کوه ومزرعه وجنگل است ودرختان سربه فلک کشیده جنگل وچرای رمه در سبزه زارها.او به دنبال راه وروش زندگی نیاکان خود تنها شغلی را که پیش روی خود دید دامداری بود.

زندگی دامداری به ویژه شیو‌ی شبانی مردم تالش چنان است که چوپان بسیاری از زندگی خود را در تنهایی دشت و جنگل و كوه و بیابان می‌گذراند و تنها همدمش گوسفندان و دامهایش هستند که سرمایه‌اش می باشند. این پهنۀ فراخ و هنگامۀ تنهایی، شبانان را به سویی کشانده است که در تنهایی خود،با کاری یا هنری دمخور شوند؛ از این رو، شماری از شبانان به هنرهای روزگار خود رو آورده‌اند که یكی از هنرهای این مرز و بوم «نی‌نوازی» است او در جوانی چوپان گوسفندان بود او از بچگی با پوست درخت ون نی زدن را آموخت. او نی نوازی را به صورت تجربی آموخته و نزد هیچ استادی هم شاگردی نکرده است.اوبا الهام از زیستگاه زیبای خودو به تجربه دید که صدای ونگاوگ رمه ونواختن زنگ برگردن گوسفندان هنگامی که با نی چوپان هم آهنگ در دل کو ههای بدون هیاهوی انسان وماشین هم نوا میشوند نه تنها روان خسته از سختی چوپان آرامش می یابد بلکه گوسفندان هم از نوای نی احساس امنیت ونشاط دارند.

خدیجه تاکنون با شرکت در چند همایش استانی و کشوری مورد توجه و تمجید قرار گرفته است.این بانوی هنرمند تالش، در زمان اوج محرومیت و بی توجهی مقامات کشور به فرهنگ او به هنر زیبای موسیقی تالشی قوم خود پی برد وهمچنان عاشق این هنر بسر می‌برد.

او یکی از ده هنرمندموسیقی تالش بود که موسسه تالش شناسی به تازگی در درجشنی با شکوه از ایشان تجلیل نمودند.